Η Επανάσταση της ελπίδας

 ...ζωή και ελπίδα.

 "Dum spiro, spero" : εφόσον αναπνέω, ελπίζω! Ήταν η πρώτη φράση ενός παλιού λατινικού αναγνωσματαρίου, μια φράση που παρά το χρηστικό χαρακτήρα της, δίνει το φιλοσοφικό στίγμα της ανθρώπινης ύπαρξης: ζωή και ελπίδα. Ένα στίγμα, που θα έπρεπε, ίσως, να είναι ο ψυχικός βηματοδότης κάθε παραπαίοντος ανθρώπου, το φως που δείχνει το στενό μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή. Το φως, όμως, δεν είναι χρήσιμο στους τυφλούς και, δυστυχώς, ο σημερινός άνθρωπος είναι ένας εκούσιος τυφλός, αφού οικειοθελώς κλείνει τα μάτια του στα προβλήματα του καιρού του. Χωρίς ηθικό έρμα, όσο ζει απελπίζεται. Ο στρουθοκαμηλισμός φαντάζει στα μάτια του σαν η πιο εύκολη λύση. Αλλά αν δεν υπάρχουμε εμείς για τα προβλήματα, δεν σημαίνει πως τα προβλήματα δεν υπάρχουν για μας.



     Όλα αυτά λειτουργούν αρνητικά στην κάθε προσπάθεια για επανάσταση. Δεν είναι απαραίτητο η επανάσταση να στρέφεται εναντίον κάθε μικρού τυράννου που καταδυναστεύει τη ζωή μας. Ενός τυράννου ύπουλου, γιατί μπορεί να είναι αόρατος ή ορατός, αλλ΄ όχι εύκολα αναγνωρίσιμος. Γιατί συχνά εμφανίζεται μ΄ ένα αγαθό προσωπείο, με το γλυκό λόγο των εύκολων παροχών και των άφθονων τέρψεων, αλλά που επιδιώκει και σταδιακά επιτυγχάνει την εξαθλίωση και υποδούλωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Διαβρώνει εσωτερικά τον αμυντικό βουλητικό μηχανισμό. Διαμορφώνει το όργανο ομιλίας έτσι ώστε να ξεχνά να λέει  ΄΄όχι΄΄. Δημιουργεί καλούπια εγκεφάλων, εγκαινιάζοντας έτσι μια σειρά τυποποιημένων, εσωτερικά όμοιων ανθρώπων. Η πρωτοβουλία είναι μίασμα, δείγμα εγωκεντρικού ατομισμού, άρα πρέπει να παταχθεί. Όποιος παίρνει πρωτοβουλίες μπαίνει σε ΄΄καραντίνα΄΄ και ή ΄΄συμμορφώνεται΄΄ ή ΄΄εξατμίζεται΄΄, όπως συμβαίνει στην Ωκεανία του Όργουελ.

     Γιατί λοιπόν να επιδιώξει μια προσωπική επανάσταση ο άνθρωπος; Για να χάσει την ησυχία του, την τάξη, την ασφάλεια του: Για να χάσει τη θέση του στο κοιμητήριο της κοινωνίας: Γιατί να μην τ΄ αφήσουμε όλα όπως έχουν, όπως τα βρήκαμε; Συμβιβαζόμαστε με το παραμικρό και πείθουμε τον εαυτό μας πως ήταν ή έσχατη και η καλύτερη λύση, πως δε μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Βάζουμε τρικλοποδιά στον καλύτερο που προπορεύεται, κι ύστερα δικαιολογούμε την πράξη μας εύκολα. Ψυχές φτηνές και ανώνυμες υποκύπτουν στην κτηνώδη απαίτηση της ατομικής επιβολής, στην κατάλυση και ισοπέδωση κάθε αξιολογικής κυριαρχίας, την ευελιξία του ψεύδους, τη στεγνή ωφελιμιστική ερμηνεία της ύπαρξής μας μέσα στον κόσμο. Κι από την άλλη μεριά ο ύπνος, ο λήθαργος, ο χορτάτος ΄΄ωχαδερφισμός΄΄ κατευνάζουν τα εξεγερμένα συναισθήματα, υπνωτίζουν κι αποχαυνώνουν τα ελάχιστα δημιουργικά ξεσπάσματα.

    Πρέπει να ξαναφέρουμε τη συνείδηση στη ζωή μας να νομοθετήσει νέους κανόνες συμπεριφοράς, που να μη στηρίζονται στο γράμμα αλλά στο πνεύμα. Το πνεύμα ζωοδοτεί και ζωοποιεί. Κι όμως, παρά τις επιστημονικές επιτεύξεις, μας έλειψε πολύ. Γι΄ αυτό χάσαμε το φως της ελπίδας. Και γι΄ αυτό χρειάζεται μια νέα επανάσταση, η επανάσταση της ελπίδας. Δε μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο, τη στιγμή που ο άνθρωπος βλέπει ένα ανέλπιδο μέλλον. Πρέπει να ξανανάψει στην ψυχή του η ελπίδα της επανάστασης, μιας επανάστασης που θα αρχίσει από τον εαυτό του και θα προεκτείνεται στη συμπεριφορά προς το διπλανό του. Όταν οι άνθρωποι αποφεύγουν να λένε μεταξύ τους μια ΄΄καλημέρα΄΄, πώς, άραγε, περιμένουν μια καλή μέρα; Η επανάσταση της ελπίδας, αρχίζει μ΄ ένα καλό - αλλά ειλικρινή - λόγο. Κι όταν ο λόγος αυτός γίνεται πράξη, τότε έχουμε την πιο μεγάλη επανάσταση, την επανάσταση της αγάπης.

     Αν δεν πειστούμε ότι εμείς πρέπει να είμαστε ρυθμιστές της ζωής μας, χάνουμε το παιχνίδι της ζωής, προτού καλά- καλά αρχίσουμε να το καταλαβαίνουμε. Δε φθάσαμε ακόμη στο τέλος της κατάψυξης. Τα αισθήματα αντέχουν ακόμη. Ας το πιστέψουμε ένας καινούργιος κόσμος θα ανατείλει αύριο. Ένας κόσμος ελεύθερος, που θα ανέχεται τις δικές μας απόψεις αλλά και τις αντίθετες. Φτάνει ν΄ αντισταθούμε σε καθετί που μας κάνει φθηνούς, σε καθετί που μας διαβρώνει.

 Πηγή: www.sitia.gr/