Επιστροφή στη Διατροφή με βάση τα Αρχαία Ελληνικά Πρότυπα

Από τα αρχαία χρόνια ο Έλληνας είναι “εραστής και μύστης” της ελιάς. Όπως μαρτυρούν τα αρχαία ελαιοτριβεία που βρέθηκαν στη χώρα μας, ήξερε να την καλλιεργεί, να μαζεύει τους καρπούς της με τα χέρια ή ραβδίζοντάς την και να τους χρησιμοποιεί για την παραγωγή λαδιιού. 

Η ελιά αποτελεί “ιερό δέντρο” από τα αρχαία χρόνια και βρίσκεται υπό την προστασία της θεάς Αθηνάς. Όπως μας θυμίζει ο αρχαίος μύθος, στον αγώνα μεταξύ των θεών για την ανάδειξη του προστάτη των Αθηνών, που έγινε στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, νικήτρια βγήκε η Αθηνά δωρίζοντας στους Αθηναίους την “πρώτη ελιά του κόσμου”, που φύτρωσε εκεί όπου χτύπησε το δόρυ της. Το δέντρο αυτό ήταν χρήσιμο για τη διατροφή, το φωτισμό, τη θέρμανση, την υγεία και τον καλλωπισμό των Αθηναίων. Από τότε τα ελαιόδεντρα γύρω από την Αθήνα έγιναν ιερά (μορίες ελιές) και προστατευμένα με φραγμούς (σηκούς). Αλίμονο σ’ όποιον τολμούσε να τις πειράξει, αφού η τιμωρία ήταν ο εξοστρακισμός ή ο θάνατος.

Το ελαιόλαδο χρησιμοποιείτο στην αρχαιότητα για καθαρισμό και περιποίηση. Οι αθλητές, με τη “στλεγγίδα” -ένα μεταλλικό εργαλείο κυρτωμένο στην άκρη- καθαρίζονταν από την σκόνη και τον ιδρώτα του στίβου. Σήμερα σαπούνια από ελαιόλαδο χρησιμοποιούνται απ’ όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν τις αντιαλλεργικές ιδιότητες των φυσικών αυτών καθαριστικών.

Από το 4000 π.Χ. ήταν γνωστή η χρήση του ελαιολάδου για θεραπευτικούς σκοπούς. Ο Αριστοτέλης μελέτησε το ελαιόδενδρο και ανήγαγε την καλλιέργεια του σε επιστήμη. Ο Σόλων (639-559 π.Χ.) πρώτος νομοθέτησε την προστασία του. Ο Όμηρος το παρομοίασε με “χρυσό υγρό”. Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της Ιατρικής, το περιγράφει σαν το “τέλειο θεραπευτικό”. Στις διασωθείοες εργασίες του αναφέρονται περισσότερες από 60 φαρμακευτικές και ιατρικές χρήσεις του ελαιολάδου. Αυτές περιλαμβάνουν δερματολογικές ασθένειες, μυϊκούς πόνους, θεραπεία του έλκους και της χολέρας, φλεγμονές των ούλων, αϋπνία, ναυτία, πυρετό και στομαχικούς πόνους.

Ο Διοσκουρίδης ονομάζει το ελαιόλαδο “προς την εν υγεία χρήσιν άριστον”. Αναφέρει ποικίλες θεραπευτικές ιδιότητες κατά του έρπητος και της άφθας. Έχει θερμαντικές ιδιότητες, καταπολεμά την ουλίτιδα και διευκολύνει τη λειτουργία του παχέος εντέρου. Αναφέρει επίσης ότι το ελαιόλαδο από τις άγριες ελιές είναι στυπτικό, ευεργετικό για τις κεφαλαλγίες και την καταπολέμηση της πιτυρίδας

ΠΗΓΗ: Kate Kos - ΙΝΤΕΡΝΕΤ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΕΛΙΑΣ ΛΟΙΠΟΝ....

ΜΕΛΙ - HONEY

 Από  τη  σελίδα:  Greece - Hellas, the country of light. Ελλάδα, χώρα του φωτός.

Η γλυκιά γεύση του χρυσού - Sweet gold
Δώδεκα χιλιάδες τόνοι μελιού παράγονται ετησίως στη χώρα μας, με πρωταγωνιστές τις ποικιλίες από πεύκα, έλατα, αγριολούλουδα και αρωματικά βότανα. Από το περίφημο θυμαρίσιο, στο πεντανόστιμο μέλι από άνθη πορτοκαλιάς∙ από το μέλι από ρείκι και καστανιά, στο βαμβακόμελο με τις σημαντικές αντιβακτηριδιακές ιδιότητες. Μοναδική όμως απόλαυση προσφέρει και το μέλι που προέρχεται από αρωματικά φυτά της ελληνικής υπαίθρου: από ρίγανη, λεβάντα, φασκόμηλο…

Θρεπτικό, τονωτικό, πλούσιο σε πολύτιμα ιχνοστοιχεία – τροφή αλλά και φάρμακο – χαρίζει ενέργεια, υγεία και μακροζωία. 

Το μέλι, υπήρξε η πρώτη – και επί μακρόν - μοναδική γλυκαντική ουσία της ελληνικής διατροφής. Παραμένει, δε, η πιο πολύτιμη. 

Η σπουδαιότητά του σε συνδυασμό με τα προϊόντα της ελιάς και της αμπέλου, σύστησαν από την αρχαιότητα, την απαρχή και τη βάση της ελληνικής γαστρονομίας, ενώ η γλυκιά του παρουσία αξιοποιήθηκε με φαντασία από ζαχαροπλάστες και μαγείρους .

Απολαύστε τις χάρες του μελιού, ως επιδόρπιο, σε αφράτους λουκουμάδες∙ σε έναν αμυγδαλένιο μπακλαβά∙ σε μια αρωματική μελόπιτα. Γευτείτε το σε κρεατικά αλλά και θαλασσινά για extra γεύση και νοστιμιά. Δοκιμάστε το σε μαρινάτες ή ως dressing σε δροσερές σαλάτες.

In Greece, 12,000 tonnes of honey are produced annually. The vast majority of forest honey production involves pine honey, fir honey and oak honey. What is peculiar to these types of honey is that they do not crystallise and that they have high nutritious value due to their high content in trace elements (potassium, sodium, magnesium, iron etc).
To a great extent, the uniqueness of the Greek honey derives from the rich Greek flora, which comprises numerous wild flowers and herbs. In the long list of flower honeys, unmixed categories are classified; among them, the famous thyme honey, the exquisitely aromatic orange honey, heather honey, chestnut honey, the rich in antibacterial attributes cotton honey, and several types of flower honey collected by aromatic plants of the Greek countryside, like wild oregano, wild lavender, salvia, and many more.

Certainly honey was the first – and for quite a while the only – sweetener Greeks had in their diet. Even now, it remains the most prestigious one. With its importance from ancient times, honey, along with the olive and the grape, marked the beginning of Greek gastronomy and a cuisine that retains its unique and original aspects today.

Cakes sweetened with honey are still found all over the Greek islands, especially at Easter. Some honey-topped sweets are very common all around the country and are supposed to be some kind of national tradition. Among them, the fried doughnut – like puffs - called loukoumades, baklava and honey pies.

In cooking, honey adds flavour in a way that other sugars only dream of. Greek cooks well recognize this, which is why honey still plays a major role in Greek cuisine; it is utilised not just in desserts, but often as an element in classic stews such as stifado and the intriguing kapamá (red aromatic sauce for red meat) from Corfu. In Crete it is sometimes used as a marinade and tenderizer for lamb; it is delicious when caramelized. Contemporary chefs mix it with raisin vinegar and orange juice and use it as a sauce for everything from seafood to salads.