Οι τρεις μαθητές Του, όπως ήταν κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο Θαβώρ και ενώ κάθισαν να ξεκουραστούν, έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Όταν, ξύπνησαν, αντίκρισαν απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο, και τα φορέματα Του ήταν λευκά σαν το φως.
Ανάμεσα σε βασιλικούς και δυόσμους,στο πέτρινο σοκάκι,στα σκαλιά με τις στρωμένες κουρελούδες.
Εδώ θα κάτσω που'ναι ζεστές οι καρδιές κι η ανάσα μυρίζει ανθρωπιά...
Εδώ θα κάτσω.
Να αφουγκραστώ τα όσα μιλάνε στην σιωπή όταν διαβαίνουν ήσυχα με τα μυστικά τους φορτωμένα αγωνία..
Να νιώσω τους πόθους της νύχτας που χύνονται από τα ανοιχτά παράθυρα.
Να γευτώ το άρωμα της καλημέρας που χαϊδεύει τον βασιλικό κι αρχίζει και λικνίζεται παιχνιδιάρικα σκορπώντας τις ευωδιές του.
Εδώ θα κάτσω,να κοιτάω το νυχτολούλουδο π'ανθίζει με το πέσιμο του ήλιου.
Κι είναι τόσο μεθυστική η μυρωδιά του..λες κι όλη την μέρα τα μικρά ανθάκια του την κρατούσανε για τούτη την στιγμή του απόβραδου.
Εδώ θα κάτσω!! Εδώ!!
Εδώ σ'αυτόν τον μικρό παράδεισο η ψυχή μου θα ξεδιπλωθεί σε θύμησες μιας άλλης αυλής..
Μιας αυλής γεμάτη από βασιλικούς,με την γιαγιά μου να κάθεται κάτω από το νυχτολούλουδο σε ένα σκαμνάκι με μαξιλαράκι κουρελένιο.
Και με μένα αγκαλιά να μου μιλάει για όλα εκείνα τα όμορφα που κρύβει η απλότητα!!
Για όλα αυτά που βρίσκονται μέσα της και μεις τα προσπερνάμε ασυλόγιστα.
Εδώ θα κάτσω!! Εδώ!!
Να απολαύσω το πολύτιμό της και την μοναδικότητά της!!
Εδώ!!
Εδώ που ανασταίνει η στιγμή με την σιωπή τις θύμησές μου!!
(Ελευθερία Λάππα, στην ομάδα, ΑΓΑΠΩ ΑΝΤΕΧΩ)