·Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΑΓΡΟΤΙΣΣΑ
Τιμούμε σήμερα την Eλληνίδα αγρότισσα.
Τη γιαγιά μας και τη μάνα μας.
Τις αφέντρες του σπιτιού!
Διοικούσαν το νοικοκυριό με αξιοπρέπεια και πυγμή.
Όργωναν με το αλέτρι...
Έσπερναν με το χέρι...
Έσκαβαν με το τσαπί...
Θέριζαν με το δρεπάνι..
Ξεκίναγαν την δουλειά αχάραγα και τελείωναν με την δύση.
Δεν αγκομαχούσαν ποτέ!
Δεν διαμαρτύρονταν ποτέ και τα προλάβαιναν όλα.
Όλες εκείνες τις ΗΡΩΊΔΕΣ Mάνες, που μεγάλωναν παιδιά κι εγγόνια στα χωράφια γιατί η δουλειά δεν καρτερούσε...
Που αντιμετώπιζαν τους καρπούς της γης ως δώρο του θεού, ζυμωμένο με τον ιδρώτα τους...
Που έστησαν την Ελλάδα στα πόδια της...
Τις γυναίκες που από το τίποτα ήξεραν με την σκληρή δουλειά και την αγάπη τους, να δημιουργούν πλούτο!
H Ελληνίδα αγρότισσα ήταν και παραμένει η πιο σκληρά εργαζόμενη γυναίκα...
Η περισσότερο αδικημένη…
Η λιγότερο αμειβόμενη…
Τιμούμε και τη σύγχρονη αγρότισσα που έμεινε στον τόπο της και με τον μόχθο της παράγει προϊόντα από την ελληνική γη...
Τις αγρότισσες του Έβρου που δουλεύουν στα χωράφια τους, δίπλα στα σύνορα και εκπαιδεύουν Ακρίτες!
Είναι οι στυλοβάτες της κοινωνίας μας...
Έχουν την απέραντη αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό μας.
Αυτό το άθλιο Κράτος που έχουμε, ας ασχοληθεί, επιτέλους, κάποτε μαζί τους με την στοργή που δικαιούνται και την αξίζουν με το παραπάνω.
Μπορεί στη ζωή μας για βιοποριστικούς λόγους, να πήραμε άλλους δρόμους…
Αλλά πουθενά αλλού, όσα χρόνια και να περάσουν, δεν αισθάνομαι ότι «εδώ ανήκω», παρά μόνον όταν πηγαίνω στο χωριό μου και βλέπω τα χωράφια του παππού μου, που ήταν χέρσα γη όταν του τα έδωσαν το 1923.
Και μ’ εκείνα τα χωράφια, μεγάλωσε 6 κόρες και έζησε να δεί κι αγγόνια.
Κι ακόμα μεγαλύτερη συγκίνηση με κατακυρίευσε, όταν αξιώθηκα να πάω Πέρα, στην Ανατολική Θράκη, εκεί στο Τσιαλί και στο Ουζούν Κιοπρού, στις απέραντες πεδιάδες του Εργίνη και στις πλαγιές που έλαμπαν στον ήλιο και είδα τι τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν.
Έναν επίγειο παράδεισο, που και να μια ξερή βέργα να φύτευες το Φθινόπωρο, θα έβγαζε φύλα και καρπούς την Ανοιξη!
Τους θυμάμαι ακόμα να οργώνουν με το αλέτρι..
Να κεντρίζουν τα βουβάλια με αγάπη και το μεσημέρι ν’ ανοίγουν εκείνο το μακρόστενο μαντήλι, στο οποίο η γιαγιά μου είχε τυλίξει με φροντίδα το ψωμοτύρι, που ήταν φτιαγμένο με τα χεράκια τους
Και τρώγανε για κολατσιό, γλυκό ψωμάκι σαν μέλι.
Και δεν παραπονιόνταν γιατί ήξεραν τι σημαίνει να μην έχεις τίποτα και να καταφέρεις να ζήσεις…
Τους θυμάμαι…
Να φυτεύουν αμπέλια, να σπέρνουν στάρια, καλαμπόκια, τριφύλλια, μποστάνια, βαμβάκι, "σκούπες", ακόμα και ζαχαροκάλαμο!
Κι εκείνη την άφατη χαρά, εκείνο το χαμόγελο της ικανοποίησης όταν φέρνανε στο σπίτι τη σοδειά…
Κάθε κόκκος σταριού, κάθε τσαμπί από σταφύλι, κάθε μικρό καρπουζάκι, ήταν με την αγάπη και τη φροντίδα τους για τη Μάνα Γη!
Ηταν ο κόπος τους.
Παιδιά εκείνου του μόχθου είμαστε εμείς...
Χρόνια πολλά στις Ηρωϊδες της Γης!
Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου