Ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ

Η γη μυρίζει ιδρώτα την ώρα του θερισμού  τα όνειρα των κοριτσιών μυρίζουνε σιτάρι.

Κρατάνε γερά το δρεπάνι και το δουλεύουν θερίζουνε τα στάχυα με μανία λες και κόβουν τον καιρό να τον λιγάνουν,να περάσει μπας και φέρει αυτό που καρτερούσαν..

Ντυμένες μες την κάψα σαν φασκιωμένα μωρά μόνο τα μάτια ξεσκέπαστα έχει αγκάθια το ψωμί μπουκιά και αίμα...

Στα χείλια το παράπονο. Δεν ξεμυτίζει... θα λιώσει απ'την ζέστη και μένει μέσα να τους καίει τα σωθικά.

Μόνο το πρωί πριν βγει ο ήλιος ακούει ο θέρος την φωνή. Μετά,σαν πέσει στα στάχυα βάζει φωτιά στον ήχο της

καίγεται στα λαρύγγια,μένει βουβή.

Το κεφάλι δεν το σηκώνουν παρά μονάχα στο άκουσμα ποδοβολητών αλόγου να δουν το καβαλάρη... χαλαρώνει και το σφίξιμο της λαβής απ'το δρεπάνι σκουπίζοντας τον ιδρώτα απ'το ξεσκέπαστο κούτελο κι είναι τούτη η στιγμή ξεκούραση

Το μεσημέρι ισιώνουν λίγο την μέση κάτω απ'το δέντρο εκεί κλείνουν για λίγο τα βλέφαρα μα έρχεται η ευθύνη του θερισμού και μπαίνουν ξανά στη μάχη των σταχυών.

Λίγο ακόμα,λίγο και τέλεψε η μέρα σώθηκαν κι αντοχές

σώθηκαν και τα όνειρα στο πηγαινέλα της κάψας

και δεν μπολιάζεται η δύναμη...

Και σαν ο ήλιος θα κρούξει το βουνό τα δρεπάνια σκούζουν χαρούμενα οι μαντίλες λύνονται χύνονται οι πλεξούδες στους ώμους το βλέμμα χάνεται στο βουνό που γέρνει ο ήλιος

και τα σκασμένα από την δίψα χείλια λένε ευλογημένη τούτη ώρα.

Αύριο πάλι καρτερεί ο θερισμός..

Να λουστεί και τ'όνειρο στην κάψα..

Να ψηθούνε κι οι λαχτάρες της ψυχής στου θερισμού την μάχη...

Ελευθερία Λάππα