"Έρχεται εκείνη η στιγμή που απουσιάζει από τη ζωή σου. Τα φυσικά μάτια σου δεν τη θωρούν πια. Ο κόσμος σου αλλάζει. Λείπει η μητέρα σου.
Θα ξυπνήσεις ένα πρωί με πονόλαιμο, θα προσπαθήσεις να το πεις σε έναν αγαπημένο, αλλά δεν θα είναι η αντίδρασή του όπως εκείνης.
Δεν θα σε κοιτά με το δικό της βλέμμα δεν θα σε ρωτά αν πήρες αναλγητικό, αν φόρεσες κασκόλ,δεν θα σε ρωτήσει δύο φορές την ημέρα αν έχει φύγει ο πόνος, πώς αισθάνεσαι τώρα.
Κανείς δεν θα νοιαστεί πραγματικά για τον πονόλαιμό σου γιατί είναι ένα απλό κρυολόγημα κι επιτέλους ξέρει ότι έχεις μεγαλώσει και μπορείς να το διαχειρισθείς.
Όταν κάποια στιγμή έτσι με λόγο και χωρίς λόγο έχεις κακή διάθεση αν μιλήσεις σε κάποιον απότομα τότε πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη για το λάθος σου ενώ εκείνη θα σε καταλάβαινε και θα σου έλεγε ότι σε αγαπά πολύ και ξέρει το χαρακτήρα σου και ήδη πέρασε αυτό, το ξέχασε.
Θα ταξιδέψεις με αεροπλάνο και κάθε φορά, μόλις προσγειωθείς, θα σκέφτεσαι να την πάρεις τηλέφωνο να της το πεις, γιατί μια μαμά που ξέρει ότι το παιδί της είναι σε αεροπλάνο, περιμένει να προσγειωθείς για να αναπνεύσει κανονικά ξανά.
Η χαρά για κάποια σημαντική επιτυχία σου, η χαρά που θα νιώσεις εκείνη τη στιγμή, θα επισκιαστεί από την πίκρα του να μην μπορείς να μοιραστείς αυτό το αποτέλεσμα μαζί της.
Θα είναι περίεργο να κάθεσαι σε ένα τραπέζι μια μέρα γιορτινή και να συνειδητοποιείς ότι κανείς δεν θα κοιτάξει το πιάτο σου για να δει αν τρως με ευχαρίστηση, και κανείς δεν θα σε κοιτάξει στα μάτια για να δει αν είσαι αναστατωμένη ή ήρεμη.
Δεν θέλω να πω ότι κανείς δεν θα σε αγαπήσει ή ότι θα αισθάνεσαι μόνος απολύτως .
Απλά θέλω να πω ότι κανείς δεν πρόκειται να σε αγαπήσει όπως αγαπάει τον εαυτό του ή και περισσότερο από αυτόν.
Πολλές φορές θα ακούσεις μέσα σου τη φωνή της στην καθημερινότητα σου που θα σου εξηγεί, θα σε μαλώνει, θα χαμογελά, θα κρύβει επιμελώς τα δάκρυά της, τον πόνο της για να μη σε στενοχωρήσει, θα διαλέγει με προσοχή τις λέξεις της ώστε να σε κάνει να καταλάβεις.
Κι ισως νιώσεις ότι θέλεις να μιλήσεις σαν εκείνη, να μαγειρέψεις σαν εκείνη, να φωνάξεις σαν εκείνη, να τραγουδήσεις σαν εκείνη, να διδάξεις σαν εκείνη, να χορέψεις σαν κι αυτήν, να γράψεις σαν κι αυτήν.
Και αυτά τα γιγάντια παπούτσια που δοκίμασες μικρή, τώρα σου ταιριάζουν τέλεια, και μπορείς να περπατήσεις στα ίχνη τους. Και σε κάθε βήμα καταλαβαίνεις όλα όσα πριν τα κατάκρινες.
Και καταλαβαίνεις περιορισμούς, προκλήσεις, ανησυχίες, φόβους. Και ευχαριστείς που ήταν εκεί, παρούσα στη ζωή σου, το στήριγμα, η αγάπη, η παρηγοριά σου. Και ευγνωμονείς για τους κόπους τις θυσίες τον χρόνο της.
Έρχεται μια μέρα που κοιτάς στον καθρέφτη σου και την βλέπεις. Γιατί λίγους μήνες ήσουν μέσα της, αλλά θα είναι πάντα μέσα μας."
Πηγή: Ομφαλός της γης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου