Ο παππούς και η γιαγιά! Ή αλλιώς, οι σούπερ ήρωες κάθε ελληνικής οικογένειας που συνωμοτούν εναντίον όλων των δυνάμεων του σύμπαντος μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν το ομορφότερο δώρο που τους χάρισαν ποτέ τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους.
Απρόθυμοι να υπακούσουν σε νόμους και κανόνες και μόνιμα εξοπλισμένοι με κάθε είδους λιχουδιά, γλύκισμα, παιχνίδι και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους, oι παππούδες και οι γιαγιάδες «κακομαθαίνουν» συνεχώς και αδιαλείπτως τα εγγόνια τους μοιράζοντας αόρατα συγχωροχάρτια για οποιαδήποτε σκανταλιά τους.
Παρ’ όλα αυτά, το ιδιαίτερο είδος αγάπης που δέχεται ένα παιδί από τον παππού και την γιαγιά του είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να βιώσει μέσα από οποιαδήποτε άλλη σχέση.
«Από την επαγγελματική μου εμπειρία με ομάδες γονέων, ένα κοινό θέμα που προκύπτει στους κόλπους της ελληνικής οικογένειας είναι το θέμα του παππού και της γιαγιάς» λέει η ελληνικής καταγωγής κλινική ψυχολόγος Δέσποινα Πασχάλη, σε συνέντευξή της στο «Νέο Κόσμο».
«Ενώ οι γονείς αγωνιούν περισσότερο για την καθημερινότητα και τη σωστή ανατροφή των παιδιών τους (για παράδειγμα, αν τρέφονται σωστά, αν κοιμήθηκαν αρκετά και αν διάβασαν τα μαθήματά τους), οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν ως κύριο στόχο τους την ευτυχία και την καλοπέραση των εγγονιών τους. Το οικείο αυτό συναίσθημα που δημιουργείται μέσα σε αυτή τη σχέση, ενθαρρύνει τα μικρά παιδιά να αναπτύξουν ισχυρούς δεσμούς ειλικρινούς αγάπης και ασφάλειας.
«Φυσικά και τα εγγόνια μας είναι το άλφα και το ωμέγα για μας και ένα όνειρό μας που έγινε πραγματικότητα» λέει ο 73χρονος παππούς Δημήτρης Κοστομήρης, ο οποίος με την σύζυγό του Βασιλική, έχουν συνολικά επτά εγγόνια.
«Η ζωή μας πλέον περιστρέφεται γύρω από αυτά. Τα φροντίζουμε, τους διδάσκουμε τις αξίες και το ήθος που πρέπει να έχουν ως εφόδια στη ζωή τους, τα συμβουλεύουμε και τα καθοδηγούμε, ακόμα και όταν εκείνα δεν μας το ζητούν».
Σύμφωνα με την κ. Πασχάλη, ο ρόλος των παππούδων και γιαγιάδων είναι να παρέχουν συναισθήματα ασφάλειας και αγάπης, δύο συστατικά με τεράστιο όφελος στην κοινωνική, συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού.
«Ακόμα και όταν τα όρια ξεπερνιώνται, η υπέρβαση επιτυγχάνεται μέσα σε ένα στοργικό και ασφαλές περιβάλλον. Σκεφτείτε πόσες φορές οι ασθενείς διαμαρτύρονται για τους γονείς τους κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας τους. Έχει κανείς ποτέ παραπονεθεί για τους παππούδες ή τις γιαγιάδες τους; Η απάντηση είναι όχι» λέει η ψυχολόγος.
Η εν λόγω σχέση δεν περιορίζεται, βέβαια, στο να κάνουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες το χατίρι των παιδιών. Τα οφέλη της είναι πολύ βαθύτερα.
ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ… ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ..
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα ποτέ τη σημασία του ρητού έως ότου απέκτησα τα δικά μου εγγόνια» λέει στο «Νέο Κόσμο» η 67χρονη γιαγιά, Τζένη Μαυρογιώργη.
«Μετά τη γέννηση των παιδιών μου θεωρούσα ότι δεν υπήρχε πλέον χώρος στην καρδιά μου για κανένα άλλο πλάσμα έως ότου ήρθε στον κόσμο η πρώτη μου εγγονή. Η αγάπη και η στοργή που ένιωσα για εκείνην ήταν τόσο μεγάλη, που πλέον συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμη είναι αυτή η σχέση» λέει η σούπερ-γιαγιά που θεωρεί ότι το πιο σημαντικό πράγμα πέρα από την αδιαπραγμάτευτη αγάπη που χαρίζει στα πέντε εγγόνια της, είναι η ποιότητα του χρόνου που περνά μαζί τους.
«Μια σωστή γιαγιά δίνει αγάπη άνευ όρων, κάνοντας τα εγγόνια της να αισθάνονται ότι τα αγαπούν γι’ αυτό που είναι και όχι με κριτήριο το αν είναι καλοί μαθητές, αθλητές και υπάκουα παιδιά. Κατά τη γνώμη μου, το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μπορεί να είναι όσο χρήσιμο είναι ένα σχολείο» εξηγεί η γιαγιά Τζένη.
Η ελληνικής καταγωγής εκπαιδευτικός Ελένη Τσεγρένη, συγκρίνει τα δύο: «Πιστεύω ότι αυτό που δίνουμε στα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον -το οποίο αποτελεί ουσιαστικά έναν μικρόκοσμο της ευρύτερης κοινωνίας – είναι ιδιαίτερα σημαντικό πρωτίστως για την κοινωνικοποίησή τους. Στο σχολείο τα παιδιά δημιουργούν ισχυρές φιλίες, μαθαίνουν πώς να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να κοινωνικοποιούν τις ιδέες τους. Ωστόσο, ο παππούς και η γιαγιά διδάσκουν την αξία της οικογένειας και έχουν την ικανότητα να μεταδώσουν την αίσθηση της ασφάλειας και της αγάπης με τέτοιο τρόπο που κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να το κάνει».
«Ο ρόλος μας δεν περιορίζεται στην καθημερινή φροντίδα των εγγονών μας. Αποστολή μας είναι να τα στηρίζουμε στο ταξίδι της ζωής τους και να τους διδάξουμε την ελληνική γλώσσα, τον ελληνικό τρόπο ζωής, το μαγείρεμα και την ορθόδοξη πίστη μας. Τα εγγόνια μας μαθαίνουν πώς είναι πραγματικά να μεγαλώνουν σε ένα ελληνικό σπίτι και αυτό είναι κάτι που κανένα σχολείο δεν μπορεί να διδάξει» λέει η γιαγιά Βασιλική. Εδώ η Βασιλική Κοστομήρη φτιάχνει ελληνικό καφέ με την εγγονή της Τζούλια
«Τα παιδιά συζητούν με τον παππού και την γιαγιά ακόμα και για ζητήματα που δεν συζητούν με τους ίδιους τους γονείς τους, γεγονός που καλλιεργεί τις κοινωνικές τους δεξιότητες και εξασφαλίζει θετικές μελλοντικές συμπεριφορές» εξηγεί η εκπαιδευτικός. Για την 75χρονη γιαγιά Βασιλική Κοστομήρη, η συμβολή του παππού και της γιαγιάς στην ανατροφή των εγγονών τους είναι ζωτικής σημασίας, αφού για την ίδια οι παλαιότερες γενιές λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος των παιδιών με την ιστορία και την καταγωγή τους.
«Η αγάπη που τρέφουμε για τα εγγόνια μας είναι διαφορετική από την αγάπη που έχουμε για τα παιδιά μας. Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά όταν ήμασταν εμείς γονείς και ζούσαμε μόνοι σε μια ξένη χώρα. Δουλεύαμε πολύ σκληρά και δεν είχαμε την υποστήριξη των δικών μας. Σήμερα εμείς αποτελούμε τον θεμέλιο λίθο της οικογενείας μας και με βάση αυτό μπορούμε και να μικρύνουμε το χάσμα ανάμεσα στις τρεις γενιές» λέει η γιαγιά Βασιλική, εκφράζοντας μια θεωρία με την οποία και οι εκπαιδευτικοί φαίνεται να συμφωνούν.
«Λόγω των εξαντλητικών ρυθμών ζωής, συχνά-πυκνά οι παππούδες και γιαγιάδες γίνονται τα υποκατάστατα των ίδιων των γονέων. Είναι η σοφία και η εμπειρία της ζωής που έχουν αποκτήσει, ή ακόμα και το μαγείρεμα, η κηπουρική και παρόμοιες εμπειρίες που μοιράζονται με τα εγγόνια τους, που κάνουν τα παιδιά να αισθάνονται περήφανα για την οικογένειά τους. Είναι ο τρόπος που αφηγούνται μια ιστορία, οι σφιχτές αγκαλιές τους και τα ζουμερά φιλιά τους και, πάνω απ’ όλα, είναι ο τόσο γενναιόδωρος τρόπος που λένε την σημαντικότερη λέξη όλων, το ‘σ’ αγαπώ’ εξηγεί η κ. Τσεγρένη.
Παιδί μεταναστών και μητέρα πλέον δύο μικρών αγοριών, η κ. Κατερίνα Τέλη, γνώρισε τον παππού και την γιαγιά της που ζούσαν στην Ελλάδα όταν ήταν πλέον εννέα ετών.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το γλυκό συναίσθημα της αγάπης και της θαλπωρής που ένιωσα όταν, επιτέλους, τους γνώρισα αλλά, δυστυχώς, δεν είχα την τύχη να τους απολαμβάνω τακτικά και μου έλειπαν πολύ. Ως εκ τούτου, επιδιώκω συνειδητά πλέον για τα δικά μου παιδιά να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τους παππούδες και γιαγιάδες τους και να μαθαίνουν απ’ αυτούς» λέει η κ Τέλη.
ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Η μεγαλύτερη σε ηλικία εγγονή της γιαγιάς Βασιλικής, Βικτώρια, συνεχίζει έως και σήμερα να αναζητά την συντροφιά του παππού και της γιαγιάς της. Ταυτόχρονα, νιώθει την ανάγκη να τους ανταποδώσει κάποια μέρα την αγάπη και τη φροντίδα που της δίνουν απλόχερα.
«Ο παππούς και η γιαγιά, μας διδάσκουν τη σημασία της οικογένειας, διηγούνται ιστορίες από το παρελθόν και με αυτό τον τρόπο μας βοηθούν να κατανοήσουμε και να σεβαστούμε την ιστορία της ίδιας της οικογενείας μας και της καταγωγή μας, ενώ ταυτόχρονα μας παρέχουν σωστή καθοδήγηση και βασικά μαθήματα ζωής που δεν μπορεί να διδάξει ακόμα και το καλύτερο σχολείο» λέει στο «Νέο Κόσμο» η 14χρονη Βικτώρια.
«Ξέρω ότι ο παππούς και η γιαγιά θα είναι πάντα στη ζωή μου και θα με αγαπούν ανιδιοτελώς. Ομολογώ, μάλιστα, ότι καθώς περνούν τα χρόνια νιώθω έντονο το αίσθημα ευθύνης απέναντί τους και την επιθυμία να τους βοηθήσω και εγώ με όποιον τρόπο μπορώ, όπως για παράδειγμα, στην επικοινωνία τους στην αγγλική γλώσσα, η οποία εκ των πραγμάτων είναι περιορισμένη».
Η ψυχολόγος κ. Πασχάλη εξηγεί ότι τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να συνδέονται άμεσα με το παρελθόν, γιατί στα μάτια τους, οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους, αντιπροσωπεύουν αυτό ακριβώς: την ιστορία.
«Την ίδια στιγμή, οι απαιτητικοί ρυθμοί της ζωής έχουν πλέον γίνει τόσο εξαντλητικοί που οι γονείς σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι σε θέση να αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο σε μακροσκελείς συζητήσεις με τα παιδιά τους προκειμένου να εμβαθύνουν όσο θα έπρεπε».
«Αυτές οι αξίες, τα έθιμα και οι παραδόσεις, ειδικά στους κόλπους της ελληνικής οικογένειας, επικοινωνούνται συνήθως στα παιδιά διαμέσου των παππούδων τους» εξηγεί η ψυχολόγος.
ΤΟ ΠΑΖΛ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Η μητέρα της Βικτώριας, κ. Μαρία Πανέρα, αρέσκεται στο να βλέπει τα παιδιά της να βυθίζονται σε αυτό που η ίδια περιγράφει ως ένα «κομμάτι της ιστορίας».
«Οι γονείς μας δίνουν στα παιδιά μας μια αίσθηση ελληνικής υπερηφάνειας. Χωρίς τον παππού και την γιαγιά, η ‘ελληνικότητα’ των κοριτσιών θα κινδύνευε» λέει.
«Όταν τα παιδιά επισκέπτονται το σπίτι των γονιών μου συμπεριφέρονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι κάνουν στο δικό μας σπίτι. Και τα τρία κορίτσια φαίνεται να δραπετεύουν από την καθημερινότητά τους και να μεταφέρονται σε ένα ελληνικό χωριό, όπου, με μεγάλη προθυμία, βοηθούν στο μαγείρεμα ενός ελληνικού φαγητού, μιλούν Ελληνικά, ακούν ελληνική μουσική και παρακολουθούν ελληνική τηλεόραση.
Τα κορίτσια κατανοούν με αυτό τον τρόπο πού πραγματικά ανήκουν, από πού προήλθαν, μαθαίνουν για τις παραδόσεις και τον πολιτισμό τους, τις ελληνικές γιορτές, τα ήθη και τα έθιμα, αποκτώντας έτσι μια αίσθηση ταυτότητας που τις βοηθάει να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους» καταλήγει.
Ο 69χρονος περήφανος παππούς Ηλίας Μαυρογιώργης, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα συνδέσμου του παρελθόντος με το παρόν.
«Ο δικός μου ρόλος στη ζωή των εγγονιών μου είναι να τους διδάξω τον πολιτισμό μας, την πίστη μας και τις παραδόσεις μας και να γίνω ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των παιδιών και της ιστορίας της οικογενείας τους. Ακούγοντας ιστορίες επιβίωσης από τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν οι πρόγονοί τους, τα παιδιά παίρνουν έμπνευση και παραδειγματισμό που θα τα βοηθήσει μεθαύριο στο ταξίδι της δικής τους ζωής τους» λέει ο κ. Μαυρογιώργης.
ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ
Η σχέση, καθώς αποδεικνύεται, δεν είναι ευεργετική μόνο για τα παιδί, αλλά και για τους «παρεξηγημένους» παππούδες και γιαγιάδες, οι οποίοι σίγουρα φαίνεται να απολαμβάνουν τον καλύτερο ρόλο της ζωής τους.
«Έχουμε ένα ανυπέρβλητο αίσθημα υπερηφάνειας για τα εγγόνια μας» λέει ο παππούς Ηλίας, ο οποίος παραδέχεται ότι συχνά πιάνει τον εαυτό του να λέει στους φίλους του ότι τα εγγόνια του είναι τα πιο έξυπνα παιδιά του κόσμου.
«Όλοι οι παππούδες αυτό πιστεύουμε για τα εγγόνια μας!” λέει ο παππούς Ηλίας.
Στην πρόσφατη διατριβή της (Δεκέμβριος 2015), η κ. Πασχάλη εξέτασε τις συνέπειες του γονικού διαζυγίου μεταξύ ενηλίκων που ζουν στην Ελλάδα και τις επιπτώσεις που έχει μέσα στην οικογενειακή μονάδα.
«Το πόρισμα της έρευνας έδειξε πως παρ’ ότι σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες τα παιδιά των διαζευγμένων οικογενειών δυσκολεύονται στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων διαπροσωπικών σχέσεων, παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης, μειωμένες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές επιδόσεις,, τα παιδιά διαζευγμένων οικογενειών στην Ελλάδα φάνηκε να μην επηρεάζονται στον ίδιο βαθμό από το δυσάρεστο αυτό γεγονός»!
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι, σύμφωνα πάντα με την έρευνα της κ. Πασχάλη, η πλειοψηφία των παιδιών αυτών είχαν μεγαλώσει με τον παππού και την γιαγιά τους.
«Νομίζω ότι αυτό και μόνο επιβεβαιώνει τα όσα είπαμε παραπάνω» καταλήγει η ψυχολόγος, στέλνοντας σαφές μήνυμα στους γονείς που ζητούν τη συμβουλή της όσον αφορά τους «άτακτους» παππούδες και γιαγιάδες.
«Η συμβουλή μου είναι να μην κάνετε απολύτως τίποτα. Αντίθετα, να είστε ευγνώμονες και να θεωρείτε τους εαυτούς σας τυχερούς που τους έχετε κοντά σας υγιείς και πρόθυμους να χαρίσουν στα παιδιά σας την πολύτιμη αγάπη, τη γνώση και τα χάδια τους» καταλήγει η κ. Πασχάλη.
Ακόμα και όταν όλα αυτά συνοδεύονται από μια χούφτα καραμέλες.
Πηγή:neoskosmos.com
Παρ’ όλα αυτά, το ιδιαίτερο είδος αγάπης που δέχεται ένα παιδί από τον παππού και την γιαγιά του είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να βιώσει μέσα από οποιαδήποτε άλλη σχέση.
«Από την επαγγελματική μου εμπειρία με ομάδες γονέων, ένα κοινό θέμα που προκύπτει στους κόλπους της ελληνικής οικογένειας είναι το θέμα του παππού και της γιαγιάς» λέει η ελληνικής καταγωγής κλινική ψυχολόγος Δέσποινα Πασχάλη, σε συνέντευξή της στο «Νέο Κόσμο».
«Ενώ οι γονείς αγωνιούν περισσότερο για την καθημερινότητα και τη σωστή ανατροφή των παιδιών τους (για παράδειγμα, αν τρέφονται σωστά, αν κοιμήθηκαν αρκετά και αν διάβασαν τα μαθήματά τους), οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν ως κύριο στόχο τους την ευτυχία και την καλοπέραση των εγγονιών τους. Το οικείο αυτό συναίσθημα που δημιουργείται μέσα σε αυτή τη σχέση, ενθαρρύνει τα μικρά παιδιά να αναπτύξουν ισχυρούς δεσμούς ειλικρινούς αγάπης και ασφάλειας.
«Φυσικά και τα εγγόνια μας είναι το άλφα και το ωμέγα για μας και ένα όνειρό μας που έγινε πραγματικότητα» λέει ο 73χρονος παππούς Δημήτρης Κοστομήρης, ο οποίος με την σύζυγό του Βασιλική, έχουν συνολικά επτά εγγόνια.
«Η ζωή μας πλέον περιστρέφεται γύρω από αυτά. Τα φροντίζουμε, τους διδάσκουμε τις αξίες και το ήθος που πρέπει να έχουν ως εφόδια στη ζωή τους, τα συμβουλεύουμε και τα καθοδηγούμε, ακόμα και όταν εκείνα δεν μας το ζητούν».
Σύμφωνα με την κ. Πασχάλη, ο ρόλος των παππούδων και γιαγιάδων είναι να παρέχουν συναισθήματα ασφάλειας και αγάπης, δύο συστατικά με τεράστιο όφελος στην κοινωνική, συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού.
«Ακόμα και όταν τα όρια ξεπερνιώνται, η υπέρβαση επιτυγχάνεται μέσα σε ένα στοργικό και ασφαλές περιβάλλον. Σκεφτείτε πόσες φορές οι ασθενείς διαμαρτύρονται για τους γονείς τους κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας τους. Έχει κανείς ποτέ παραπονεθεί για τους παππούδες ή τις γιαγιάδες τους; Η απάντηση είναι όχι» λέει η ψυχολόγος.
Η εν λόγω σχέση δεν περιορίζεται, βέβαια, στο να κάνουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες το χατίρι των παιδιών. Τα οφέλη της είναι πολύ βαθύτερα.
ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ… ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ..
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα ποτέ τη σημασία του ρητού έως ότου απέκτησα τα δικά μου εγγόνια» λέει στο «Νέο Κόσμο» η 67χρονη γιαγιά, Τζένη Μαυρογιώργη.
«Μετά τη γέννηση των παιδιών μου θεωρούσα ότι δεν υπήρχε πλέον χώρος στην καρδιά μου για κανένα άλλο πλάσμα έως ότου ήρθε στον κόσμο η πρώτη μου εγγονή. Η αγάπη και η στοργή που ένιωσα για εκείνην ήταν τόσο μεγάλη, που πλέον συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμη είναι αυτή η σχέση» λέει η σούπερ-γιαγιά που θεωρεί ότι το πιο σημαντικό πράγμα πέρα από την αδιαπραγμάτευτη αγάπη που χαρίζει στα πέντε εγγόνια της, είναι η ποιότητα του χρόνου που περνά μαζί τους.
«Μια σωστή γιαγιά δίνει αγάπη άνευ όρων, κάνοντας τα εγγόνια της να αισθάνονται ότι τα αγαπούν γι’ αυτό που είναι και όχι με κριτήριο το αν είναι καλοί μαθητές, αθλητές και υπάκουα παιδιά. Κατά τη γνώμη μου, το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μπορεί να είναι όσο χρήσιμο είναι ένα σχολείο» εξηγεί η γιαγιά Τζένη.
Η ελληνικής καταγωγής εκπαιδευτικός Ελένη Τσεγρένη, συγκρίνει τα δύο: «Πιστεύω ότι αυτό που δίνουμε στα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον -το οποίο αποτελεί ουσιαστικά έναν μικρόκοσμο της ευρύτερης κοινωνίας – είναι ιδιαίτερα σημαντικό πρωτίστως για την κοινωνικοποίησή τους. Στο σχολείο τα παιδιά δημιουργούν ισχυρές φιλίες, μαθαίνουν πώς να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να κοινωνικοποιούν τις ιδέες τους. Ωστόσο, ο παππούς και η γιαγιά διδάσκουν την αξία της οικογένειας και έχουν την ικανότητα να μεταδώσουν την αίσθηση της ασφάλειας και της αγάπης με τέτοιο τρόπο που κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να το κάνει».
«Τα παιδιά συζητούν με τον παππού και την γιαγιά ακόμα και για ζητήματα που δεν συζητούν με τους ίδιους τους γονείς τους, γεγονός που καλλιεργεί τις κοινωνικές τους δεξιότητες και εξασφαλίζει θετικές μελλοντικές συμπεριφορές» εξηγεί η εκπαιδευτικός. Για την 75χρονη γιαγιά Βασιλική Κοστομήρη, η συμβολή του παππού και της γιαγιάς στην ανατροφή των εγγονών τους είναι ζωτικής σημασίας, αφού για την ίδια οι παλαιότερες γενιές λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος των παιδιών με την ιστορία και την καταγωγή τους.
«Η αγάπη που τρέφουμε για τα εγγόνια μας είναι διαφορετική από την αγάπη που έχουμε για τα παιδιά μας. Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά όταν ήμασταν εμείς γονείς και ζούσαμε μόνοι σε μια ξένη χώρα. Δουλεύαμε πολύ σκληρά και δεν είχαμε την υποστήριξη των δικών μας. Σήμερα εμείς αποτελούμε τον θεμέλιο λίθο της οικογενείας μας και με βάση αυτό μπορούμε και να μικρύνουμε το χάσμα ανάμεσα στις τρεις γενιές» λέει η γιαγιά Βασιλική, εκφράζοντας μια θεωρία με την οποία και οι εκπαιδευτικοί φαίνεται να συμφωνούν.
«Λόγω των εξαντλητικών ρυθμών ζωής, συχνά-πυκνά οι παππούδες και γιαγιάδες γίνονται τα υποκατάστατα των ίδιων των γονέων. Είναι η σοφία και η εμπειρία της ζωής που έχουν αποκτήσει, ή ακόμα και το μαγείρεμα, η κηπουρική και παρόμοιες εμπειρίες που μοιράζονται με τα εγγόνια τους, που κάνουν τα παιδιά να αισθάνονται περήφανα για την οικογένειά τους. Είναι ο τρόπος που αφηγούνται μια ιστορία, οι σφιχτές αγκαλιές τους και τα ζουμερά φιλιά τους και, πάνω απ’ όλα, είναι ο τόσο γενναιόδωρος τρόπος που λένε την σημαντικότερη λέξη όλων, το ‘σ’ αγαπώ’ εξηγεί η κ. Τσεγρένη.
Παιδί μεταναστών και μητέρα πλέον δύο μικρών αγοριών, η κ. Κατερίνα Τέλη, γνώρισε τον παππού και την γιαγιά της που ζούσαν στην Ελλάδα όταν ήταν πλέον εννέα ετών.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το γλυκό συναίσθημα της αγάπης και της θαλπωρής που ένιωσα όταν, επιτέλους, τους γνώρισα αλλά, δυστυχώς, δεν είχα την τύχη να τους απολαμβάνω τακτικά και μου έλειπαν πολύ. Ως εκ τούτου, επιδιώκω συνειδητά πλέον για τα δικά μου παιδιά να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τους παππούδες και γιαγιάδες τους και να μαθαίνουν απ’ αυτούς» λέει η κ Τέλη.
ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Η μεγαλύτερη σε ηλικία εγγονή της γιαγιάς Βασιλικής, Βικτώρια, συνεχίζει έως και σήμερα να αναζητά την συντροφιά του παππού και της γιαγιάς της. Ταυτόχρονα, νιώθει την ανάγκη να τους ανταποδώσει κάποια μέρα την αγάπη και τη φροντίδα που της δίνουν απλόχερα.
«Ο παππούς και η γιαγιά, μας διδάσκουν τη σημασία της οικογένειας, διηγούνται ιστορίες από το παρελθόν και με αυτό τον τρόπο μας βοηθούν να κατανοήσουμε και να σεβαστούμε την ιστορία της ίδιας της οικογενείας μας και της καταγωγή μας, ενώ ταυτόχρονα μας παρέχουν σωστή καθοδήγηση και βασικά μαθήματα ζωής που δεν μπορεί να διδάξει ακόμα και το καλύτερο σχολείο» λέει στο «Νέο Κόσμο» η 14χρονη Βικτώρια.
«Ξέρω ότι ο παππούς και η γιαγιά θα είναι πάντα στη ζωή μου και θα με αγαπούν ανιδιοτελώς. Ομολογώ, μάλιστα, ότι καθώς περνούν τα χρόνια νιώθω έντονο το αίσθημα ευθύνης απέναντί τους και την επιθυμία να τους βοηθήσω και εγώ με όποιον τρόπο μπορώ, όπως για παράδειγμα, στην επικοινωνία τους στην αγγλική γλώσσα, η οποία εκ των πραγμάτων είναι περιορισμένη».
Η ψυχολόγος κ. Πασχάλη εξηγεί ότι τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να συνδέονται άμεσα με το παρελθόν, γιατί στα μάτια τους, οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους, αντιπροσωπεύουν αυτό ακριβώς: την ιστορία.
«Την ίδια στιγμή, οι απαιτητικοί ρυθμοί της ζωής έχουν πλέον γίνει τόσο εξαντλητικοί που οι γονείς σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι σε θέση να αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο σε μακροσκελείς συζητήσεις με τα παιδιά τους προκειμένου να εμβαθύνουν όσο θα έπρεπε».
«Αυτές οι αξίες, τα έθιμα και οι παραδόσεις, ειδικά στους κόλπους της ελληνικής οικογένειας, επικοινωνούνται συνήθως στα παιδιά διαμέσου των παππούδων τους» εξηγεί η ψυχολόγος.
ΤΟ ΠΑΖΛ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Η μητέρα της Βικτώριας, κ. Μαρία Πανέρα, αρέσκεται στο να βλέπει τα παιδιά της να βυθίζονται σε αυτό που η ίδια περιγράφει ως ένα «κομμάτι της ιστορίας».
«Οι γονείς μας δίνουν στα παιδιά μας μια αίσθηση ελληνικής υπερηφάνειας. Χωρίς τον παππού και την γιαγιά, η ‘ελληνικότητα’ των κοριτσιών θα κινδύνευε» λέει.
«Όταν τα παιδιά επισκέπτονται το σπίτι των γονιών μου συμπεριφέρονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι κάνουν στο δικό μας σπίτι. Και τα τρία κορίτσια φαίνεται να δραπετεύουν από την καθημερινότητά τους και να μεταφέρονται σε ένα ελληνικό χωριό, όπου, με μεγάλη προθυμία, βοηθούν στο μαγείρεμα ενός ελληνικού φαγητού, μιλούν Ελληνικά, ακούν ελληνική μουσική και παρακολουθούν ελληνική τηλεόραση.
Τα κορίτσια κατανοούν με αυτό τον τρόπο πού πραγματικά ανήκουν, από πού προήλθαν, μαθαίνουν για τις παραδόσεις και τον πολιτισμό τους, τις ελληνικές γιορτές, τα ήθη και τα έθιμα, αποκτώντας έτσι μια αίσθηση ταυτότητας που τις βοηθάει να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους» καταλήγει.
Ο 69χρονος περήφανος παππούς Ηλίας Μαυρογιώργης, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα συνδέσμου του παρελθόντος με το παρόν.
«Ο δικός μου ρόλος στη ζωή των εγγονιών μου είναι να τους διδάξω τον πολιτισμό μας, την πίστη μας και τις παραδόσεις μας και να γίνω ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των παιδιών και της ιστορίας της οικογενείας τους. Ακούγοντας ιστορίες επιβίωσης από τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν οι πρόγονοί τους, τα παιδιά παίρνουν έμπνευση και παραδειγματισμό που θα τα βοηθήσει μεθαύριο στο ταξίδι της δικής τους ζωής τους» λέει ο κ. Μαυρογιώργης.
ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ
Η σχέση, καθώς αποδεικνύεται, δεν είναι ευεργετική μόνο για τα παιδί, αλλά και για τους «παρεξηγημένους» παππούδες και γιαγιάδες, οι οποίοι σίγουρα φαίνεται να απολαμβάνουν τον καλύτερο ρόλο της ζωής τους.
«Έχουμε ένα ανυπέρβλητο αίσθημα υπερηφάνειας για τα εγγόνια μας» λέει ο παππούς Ηλίας, ο οποίος παραδέχεται ότι συχνά πιάνει τον εαυτό του να λέει στους φίλους του ότι τα εγγόνια του είναι τα πιο έξυπνα παιδιά του κόσμου.
«Όλοι οι παππούδες αυτό πιστεύουμε για τα εγγόνια μας!” λέει ο παππούς Ηλίας.
Στην πρόσφατη διατριβή της (Δεκέμβριος 2015), η κ. Πασχάλη εξέτασε τις συνέπειες του γονικού διαζυγίου μεταξύ ενηλίκων που ζουν στην Ελλάδα και τις επιπτώσεις που έχει μέσα στην οικογενειακή μονάδα.
«Το πόρισμα της έρευνας έδειξε πως παρ’ ότι σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες τα παιδιά των διαζευγμένων οικογενειών δυσκολεύονται στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων διαπροσωπικών σχέσεων, παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης, μειωμένες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές επιδόσεις,, τα παιδιά διαζευγμένων οικογενειών στην Ελλάδα φάνηκε να μην επηρεάζονται στον ίδιο βαθμό από το δυσάρεστο αυτό γεγονός»!
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι, σύμφωνα πάντα με την έρευνα της κ. Πασχάλη, η πλειοψηφία των παιδιών αυτών είχαν μεγαλώσει με τον παππού και την γιαγιά τους.
«Νομίζω ότι αυτό και μόνο επιβεβαιώνει τα όσα είπαμε παραπάνω» καταλήγει η ψυχολόγος, στέλνοντας σαφές μήνυμα στους γονείς που ζητούν τη συμβουλή της όσον αφορά τους «άτακτους» παππούδες και γιαγιάδες.
«Η συμβουλή μου είναι να μην κάνετε απολύτως τίποτα. Αντίθετα, να είστε ευγνώμονες και να θεωρείτε τους εαυτούς σας τυχερούς που τους έχετε κοντά σας υγιείς και πρόθυμους να χαρίσουν στα παιδιά σας την πολύτιμη αγάπη, τη γνώση και τα χάδια τους» καταλήγει η κ. Πασχάλη.
Ακόμα και όταν όλα αυτά συνοδεύονται από μια χούφτα καραμέλες.
Πηγή:neoskosmos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου