Η 25η Μαρτίου είναι διπλή γιορτή. Γιορτή της Ορθόδοξης Πίστης με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και γιορτή Έθνους με αφορμή και κυρίαρχο γεγονός την Εθνική Παλιγγενεσία.
Είναι ημέρα κατάνυξης, στοχασμού και αφιέρωσης στην Πίστη και ημέρα εθνικής ανάτασης, εθνικής μνήμης και απόδοσης τιμών προς όλους εκείνους τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση και κατάφεραν να συνταχθούμε σε ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς.
Ο Δήμος Πύλου – Νέστορος και η κοινότητα Αμπελοκήπων γιόρτασε σήμερα την 199η επέτειο της Μάχης στα Κάτω Μηνάγια (σήμερα Κάτω Αμπελόκηποι).
''Καλά βρε μάνα, δεν βαρέθηκεs το ίδιο δένδρο,τα ίδια στολίδια ,τα ίδια φωτάκια 21 χρόνια τώρα'''...ξεστόμισε ο καγχασμόs τηs νιότηs.
'' 21 χρόνια το ίδιο δένδρο στολίζουμε''.
Έχειs δίκιο Αριάδνη,αλλά δεν το 'χουμε 21 χρόνια ,αλλά 22.
Την πρώτη χρονιά που μπήκαμε στο δικό μαs σπίτι και ενώ είχαμε ξοδέψει σχεδόν όλα τα χρήματα μαs,ο μπαμπάς επέμενε!
Οι τρεις μαθητές Του, όπως ήταν κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο Θαβώρ και ενώ κάθισαν να ξεκουραστούν, έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Όταν, ξύπνησαν, αντίκρισαν απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο, και τα φορέματα Του ήταν λευκά σαν το φως.
Ανάμεσα σε βασιλικούς και δυόσμους,στο πέτρινο σοκάκι,στα σκαλιά με τις στρωμένες κουρελούδες.
Εδώ θα κάτσω που'ναι ζεστές οι καρδιές κι η ανάσα μυρίζει ανθρωπιά...
Εδώ θα κάτσω.
Να αφουγκραστώ τα όσα μιλάνε στην σιωπή όταν διαβαίνουν ήσυχα με τα μυστικά τους φορτωμένα αγωνία..
Να νιώσω τους πόθους της νύχτας που χύνονται από τα ανοιχτά παράθυρα.
Να γευτώ το άρωμα της καλημέρας που χαϊδεύει τον βασιλικό κι αρχίζει και λικνίζεται παιχνιδιάρικα σκορπώντας τις ευωδιές του.
Εδώ θα κάτσω,να κοιτάω το νυχτολούλουδο π'ανθίζει με το πέσιμο του ήλιου.
Κι είναι τόσο μεθυστική η μυρωδιά του..λες κι όλη την μέρα τα μικρά ανθάκια του την κρατούσανε για τούτη την στιγμή του απόβραδου.
Εδώ θα κάτσω!! Εδώ!!
Εδώ σ'αυτόν τον μικρό παράδεισο η ψυχή μου θα ξεδιπλωθεί σε θύμησες μιας άλλης αυλής..
Μιας αυλής γεμάτη από βασιλικούς,με την γιαγιά μου να κάθεται κάτω από το νυχτολούλουδο σε ένα σκαμνάκι με μαξιλαράκι κουρελένιο.
Και με μένα αγκαλιά να μου μιλάει για όλα εκείνα τα όμορφα που κρύβει η απλότητα!!
Για όλα αυτά που βρίσκονται μέσα της και μεις τα προσπερνάμε ασυλόγιστα.
Εδώ θα κάτσω!! Εδώ!!
Να απολαύσω το πολύτιμό της και την μοναδικότητά της!!
Εδώ!!
Εδώ που ανασταίνει η στιγμή με την σιωπή τις θύμησές μου!!
(Ελευθερία Λάππα, στην ομάδα, ΑΓΑΠΩ ΑΝΤΕΧΩ)